Odznaki Honorowej za Zasługi dla Województwa Śląskiego

Uzasadnienie nadania złotej
"Odznaki Honorowej za Zasługi dla Województwa Śląskiego"

Kwartet Śląski

Kwartet Śląski powstał w roku 1978. Jego członkowie wywodzą się z Akademii Muzycznej w Katowicach. Aktualnie tworzy go czterech muzyków: Szymon Krzeszowiec, Arkadiusz Kubica, Łukasz Syrnicki i Piotr Janosik. Kwartet ma w swoim repertuarze ponad 300 pozycji literatury kameralnej, z czego około 200 to utwory XX wieku. Dokonał około 60 prawykonań kwartetów smyczkowych kompozytorów polskich i obcych, z czego część była dedykowana Zespołowi.
W czasie swej już ponad 25-letniej kariery Zespół występował na wielu znaczących festiwalach muzycznych m. in. Warszawska Jesień (dziewiętnastokrotnie, wykonując ok. 40 utworów), Festiwal Polskiej Muzyki Współczesnej we Wrocławiu, Festiwal Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach i Krakowie, Inventionen Berlin, Musicorama-Hong Kong, Festiwal de Saint-Denis w Paryżu, Wien Modern, Romaeuropa Festival w Rzymie, Festval Musique et Amitie w Szwajcarii, Musik-Biennale w Berlinie, Kraków 2000, Praga 2000, Europalia w Belgii, West Cork Chamber Music Festival w Irlandii, Tongyeong International Music Festival w Korei Południowej.
Kwartet Śląski dał około 1000 koncertów w większości krajów europejskich oraz w USA, Kanadzie, Japonii, Hong Kongu, Korei Południowej. Zespół stale nagrywa dla różnych stacji radiowych. Wydał 20 płyt z muzyką od Haydna do Pendereckiego, współpracując ze znakomitymi wytwórniami w kraju i na świecie.
Od 1993 roku Kwartet Śląski jest organizatorem Festiwalu Muzyki Kameralnej "Kwartet Śląski i jego goście w Pałacu w Rybnej", dając mieszkańcom naszego regionu możliwość spotkania z muzyką kameralną w najwybitniejszych wykonaniach.
Zespół współpracuje także z Teatrem Korez w Katowicach i jego szefem Mirosławem Najnertem, tworząc wspólnie ze śląskimi twórcami interesujące projekty artystyczne. W sezonie 2003/4 zrealizowano cykl 5 koncertów pt. "Kilka aspektów losu ludzkiego na kwartet smyczkowy". W sezonie 2004/5 przygotowywany jest kolejny cykl 3 koncertów scenicznych pt. "Odwieczne pieśni, odwieczne pytania". Prace te o dużych walorach integracyjnych dla śląskiego środowiska artystycznego, dzięki inscenizacji multimedialnej popularyzują muzykę współczesną.
Kwartet Śląski powstały i działający na Śląsku, odnosząc sukcesy w kraju i za granicą, stale pracuje również na Śląsku i dla mieszkańców Śląska.
Jubileusz 25-lecia istnienia Kwartet obchodził w ubiegłym roku w Filharmonii Śląskiej w Katowicach.
Nagrody przyznane Kwartetowi Śląskiemu:

Nagroda na Konkursie Muzyki Współczesnej w Krakowie (1979)
Nagroda na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu za nagranie Kwartetów Eugeniusza Knapika i Aleksandra Lasonia (1984, 1988)
Nagroda Artystyczna Wojewody Katowickiego (1988)
Nagroda Artystyczna Młodych im. Stanisława Wyspiańskiego (1990)
Nagroda Artystyczna Prezydenta Miasta Katowic (1992)
Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1994)
"Fryderyk" za najlepszą płytę z muzyką kameralną 1995 roku ( Kwartety smyczkowe Henryka Mikołaja Góreckiego ) (1996)
Płyta Roku magazynu płytowego "Studio" ( Kwartety smyczkowe Karola Szymanowskiego i Witolda Lutosławskiego) (1998)
"Fryderyk" za najlepszą płytę z muzyką kameralną 1997 roku ( Szymanowski, Lutosławski ) (1998)
Medal Towarzystwa Muzycznego im. Karola Szymanowskiego - za propagowanie twórczości jego patrona (1998)
Nagroda Artystyczna Burmistrza Tarnowskich Gór (1998)
"Srebrne skrzydło" za wieloletnią wybitną działalność artystyczną promującą miasto Tarnowskie Góry (2002)
Nagroda "Orfeusza" na XXXXV Warszawskiej Jesieni za wykonanie Symfonii rytuałów Witolda Szalonka (2002)

Muzeum Śląskie w Katowicach

Początki Muzeum Śląskiego sięgają 1924 r., kiedy to powołano Towarzystwo Muzeum Ziemi Śląskiej. W dniu 23 stycznia 1929 r. Sejm Śląski powołał formalnie istniejące od 1927 roku w organizacji Muzeum Śląskie. Dziesięcioletnia działalność przedwojennego Muzeum Śląskiego spełniła pokładane w nim nadzieje. Poza kulturotwórczą funkcją podejmowało ono ogromne, ambitne oraz integracyjne zadania. Zgromadziło zbiory o wielkiej wartości historycznej i artystycznej. Wybuch II wojny światowej przeszkodził w oddaniu do użytku niemal ukończonego nowoczesnego gmachu muzealnego. Okupant z pełną premedytacją zniszczył gmach mający stanowić pomnik polskości na Śląsku. Po wojnie tradycje Muzeum Śląskiego w Katowicach kontynuowało obecne Muzeum Górnośląskie w Bytomiu, gdzie trafiła część ocalałych zbiorów.
W 1984 roku staraniem Społecznego Komitetu Odbudowy Muzeum Śląskiego nastąpiła restytucja Muzeum. Restytuowane Muzeum Śląskie w Katowicach rozpoczęło swą działalność w grudniu 1984 r. w budynku przy Al. Korfantego 3 mającym stanowić tymczasową siedzibę, którą zajmuje do chwili obecnej.
Współczesne Muzeum Śląskie, nawiązując do tradycji przedwojennego Muzeum jest placówką naukowo-badawczą, łączącą w sobie zainteresowania sztuką nowoczesną z historią i kulturą Śląska. Swymi zainteresowaniami zbierackimi i badawczymi obejmuje całą Polskę w zakresie sztuki oraz sztuki ludowej, a także Śląska i pogranicza w zakresie historii, archeologii, etnografii i techniki. Większość zgromadzonych zbiorów (ponad 50 tys. eksponatów) została zebrana w latach 1985-1991, tylko niewielki zbiór (180 eksponatów), ale niezwykle cenny - kolekcja malarstwa polskiego XIX i XX wieku pochodząca ze zbiorów przedwojennego Muzeum Śląskiego - został przejęty z Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu.
W zbiorach Muzeum znajdują się wybitne dzieła polskiego malarstwa od końca XVIII wieku po dni współczesne. Od 1991 r. Muzeum posiada również Oddział - Centrum Scenografii Polskiej, jedyną w Polsce placówkę muzealną o takim profilu, posiadającą kolekcję projektów scenograficznych, kostiumów i dekoracji teatralnych wybitnych polskich scenografów. Na przestrzeni minionego dwudziestolecia Muzeum przygotowało i zaprezentowało wiele znaczących wystaw różnego typu zarówno ze zbiorów własnych jak i obcych. Dużo z nich otrzymało nagrody i wyróżnienia m.in. w konkursie Ministerstwa Kultury na "Najciekawsze Wydarzenie Muzealne Roku - Sybilla". Ważną sferę działalności Muzeum stanowią przedsięwzięcia edytorskie obejmujące wydawnictwa naukowe i popularnonaukowe (np. "Leksykon Śląski", "Górnośląski Leksykon Biograficzny", serie: "Ziemia Śląska", "Śląskie Prace Prehistoryczne").
W 1999 roku powołano stowarzyszenie pod nazwą "Komitet Budowy Nowego Gmachu Muzeum Śląskiego w Katowicach" podejmujące działania zmierzające do budowy nowego gmachu dla Muzeum Śląskiego.
Muzeum Śląskie w całym okresie swojej działalności osiągnęło wybitne zasługi dla rozwoju kultury na terenie Śląska i województwa śląskiego.
Na 26 listopada 2004 r. zaplanowane są uroczyste obchody rocznicowe 80-lecia początków i 20-lecia restytucji Muzeum Śląskiego w Katowicach.

Lech Szaraniec

Lech Szaraniec - historyk, muzealnik, dyrektor Muzeum Śląskiego od 1 grudnia 1984 r. Posiada duże zasługi związane z restytucją w 1984 r. Muzeum Śląskiego (opracowanie programu działalności, pozyskanie fachowych kadr, adaptacja tymczasowej siedziby przy Al. W. Korfantego na cele muzealne). Lech Szaraniec był również inicjatorem powołania w 1999 r. Komitetu Budowy Nowego Gmachu Muzeum Śląskiego.
Dzięki inicjatywie dyrektora Muzeum Śląskie jako pierwsze w Polsce rozpoczęło stałą współpracę z Lwowską Galerią Sztuki. W 1994 r. podpisano umowę o współpracy kulturalnej i wymianie naukowej pomiędzy Muzeum Śląskim a Lwowską Galerią Sztuki. Dzięki temu zaprezentowano w Katowicach szereg interesujących wystaw z kolekcji Galerii Lwowskiej (m.in. "Twórczość Jacka Malczewskiego" w 1996 r., "Kazimierz Sichulski. Malarstwo, rysunek, grafika" w 2000 r. uhonorowana II nagrodą w Konkursie na Wydarzenie Muzealne Roku - Sybilla). Dzięki staraniom Lecha Szarańca obrazy wypożyczane ze Lwowa poddane zostały konserwacji w muzealnej pracowni, co stanowi duży wkład w ratowanie polskiego dziedzictwa kulturowego za granicą.
Pod dyrekcją Lecha Szarańca Muzeum Śląskie w 2003 r. zostało dwukrotnie wyróżnione w organizowanym przez Ministerstwo Kultury Konkursie na Wydarzenie Muzealne Roku - Sybilla 2002 za przygotowane w 2002 roku wystawy: "Tadeusz Makowski 1882-1932. Malarstwo, rysunek, grafika" oraz "Niech żyje Cesarz - wizerunki Napoleona wybrane ze zbiorów polskich". W 2004 r. w tym samym konkursie Muzeum zdobyło II nagrodę za wystawę etnograficzną "Dzieciństwo".
Lech Szaraniec jest członkiem i aktywnym działaczem Oddziału Górnośląskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki, Prezesem Śląskiego Oddziału Stowarzyszenia Muzealników Polskich, Sekretarzem Generalnym Górnośląskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk im. Walentego Roździeńskiego, Prezesem Zarządu Głównego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Rumuńskiej. Posiada również zasługi w opiece nad stowarzyszeniami społeczno-kulturalnymi, których siedziba znajduje się w Muzeum Śląskim. (m.in. Stowarzyszenie Dawnej Broni i Barwy, Towarzystwo Przyjaciół Katowic).
Dużym osiągnięciem Lecha Szarańca jest również autorstwo cyklu wystaw z dziejów Śląska zrealizowanych w Muzeum Śląskim oraz wielu cennych wydawnictw (m.in. "Zabytkowe Ośrodki Miejskie Górnego Śląska i Pogranicza" (1988, 1992), "Osady i osiedla Katowic" (1995) "Katowice w dawnej i współczesnej fotografii" (1996, 2003).
Lech Szaraniec posiada duże zasługi dla rozwoju i upowszechniania kultury oraz muzealnictwa w województwie śląskim. W 2004 r. mija 20 rocznica sprawowania przez Lecha Szarańca funkcji dyrektora Muzeum Śląskiego.

Jerzy Moskal

Jerzy Moskal - artysta plastyk, scenograf, scenarzysta. Od 1 grudnia 1991 r. zastępca dyrektora Muzeum Śląskiego w Katowicach d/s Centrum Scenografii Polskiej.
Od 1954 r. członek Związku Polskich Artystów Plastyków; w latach 1961-66 wiceprezes Zarządu Okręgu Katowickiego. W latach 1996-99 członek Zarządu Głównego ZASP - prezes Sekcji Scenografii.
Począwszy od 1985 r. inicjator powstania Centrum Scenografii Polskiej - Oddziału Muzeum Śląskiego, którym kieruje do chwili obecnej.
Posiada bogaty dorobek zawodowy związany z województwem katowickim, następnie województwem śląskim. W latach 1956-57 redaktor graficzny katowickich "Przemian", 1957-60 naczelny scenograf katowickiego ośrodka TVP, 1962-83 redaktor graficzny "Poglądów", 1978-81 etatowy scenograf Teatru Śląskiego, 1984-89 naczelny grafik Wydawnictwa "Śląsk". Do bogatego dorobku zawodowego Jerzego Moskala zaliczyć można ponad 130 projektów i realizacji scenografii teatralnych, operowych i filmowych zrealizowanych głównie w teatrach Katowic i Śląska. W 1965 r. był inicjatorem Biennale Plakatu Polskiego w Katowicach. W 1999 r. odniósł duży sukces jako scenarzysta, komisarz generalny i generalny projektant wystaw reprezentacji polskiej na IX Międzynarodowym Quadriennale scenograficznym w Pradze, nagrodzonej srebrnym medalem za wystawę architektury teatralnej. Jerzy Moskal jest m.in. laureatem Złotych Masek za inscenizacje "Ryszarda III" (1980), "Na dnie" (1981), "Komu bije dzwon" (1988); laureatem nagród specjalnych i wyróżnień za wystawy i spektakle autorskie m.in. za wystawę Wiesława Langego "Wieża samotności" i spektakl "...a to teatr właśnie...Postać" w konkursie na Najciekawsze Wydarzenie Muzealne (1994). W 2000 r. uhonorowany Honorową Odznaką Miasta Katowice za plenerowe widowisko o historii Katowic "Na początku była kuźnia", do którego był autorem scenariusza, inscenizacji i scenografii.
Jerzy Moskal posiada bogaty i uznany dorobek zawodowy w dziedzinie scenografii i muzealnictwa, wnoszący duży wkład w rozwój życia kulturalno-artystycznego województwa śląskiego.

Leszek Miłoszewski

Leszek Miłoszewski - filolog, dziennikarz, został powołany na stanowisko dyrektora Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bielsku-Białej w 1997 r., od roku 2000 Regionalnego Ośrodka Kultury. Pod jego kierownictwem Ośrodek stał się wiodącą wojewódzką instytucją kultury szczególnie opiekującą się sztuką ludową, folklorem i promującą amatorski ruch artystyczny, a także organizatorem takich znaczących przedsięwzięć jak np.: Tydzień Kultury Beskidzkiej (Leszek Miłoszewski jest od wielu lat Przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego tej imprezy), Przegląd Zespołów Kolędniczych i Obrzędowych "Żywieckie Gody", Wojewódzki Przegląd Wiejskich Zespołów Artystycznych, Wojewódzki Przegląd Dziecięcych Zespołów Folklorystycznych. Był pomysłodawcą Międzynarodowego Konkursu na Zabawkę - Inspirowaną Sztuką Ludową oraz Międzynarodowego Konkursu Plastycznego "Patroni Europy w Sztuce". Efektem tych konkursów były wysoko oceniane wystawy, prezentowane w Polsce, Słowacji, Czechach i na Węgrzech. Jego staraniem zrealizowane zostały takie zadania jak utworzenie bazy danych o instytucjach kultury, stowarzyszeniach i zespołach amatorskich, działających w województwie śląskim, a także redakcja, wydanie i kolportaż wydawnictwa "Śląski Kwartalnik Kulturalny", poświęconego problemom upowszechniania kultury. Corocznie jest koordynatorem "Kalendarza Kulturalnego Województwa Śląskiego", zawierającego informacje o najważniejszych imprezach, realizowanych w województwie śląskim. Stale współpracuje ze Stowarzyszeniem Twórców Ludowych, Polskim Związkiem Chórów i Orkiestr oraz Centrum Aktywnośći Lokalnej w Warszawie, czego wynikiem jest organizacja szkoleń, podnoszących kwalifikacje kadry instytucji kultury. Czyni liczne starania o zdobycie środków ze źródeł pozabudżetowych. Międzynarodowy Fundusz Wyszehradzki w Bratysławie przez kilka kolejnych lat dofinansowywał projekty, realizowane przez Regionalny Ośrodek Kultury we współpracy z partnerami ze Słowacji, Czech i Węgier. Leszek Miłoszewski jest ekspertem Komisji ds. Projektów w Euroregionie Śląsk Cieszyński, ekspertem Komisji opiniującej granty w Konkursie ofert na zadanie publiczne Województwa Śląskiego w dziedzinie kultury, członkiem Komisji przyznającej Nagrody Ikara. Swoją dotychczasową działalnością wniósł duży wkład w rozwój i upowszechnianie kultury w województwie i za granicą.

Adam Pastuch

Adam Pastuch jest dyrektorem Zespołu Pieśni i Tańca "Śląsk" im. Stanisława Hadyny w Koszęcinie. Związany z Zespołem od 1995 roku - najpierw jako zastępca Profesora Stanisława Hadyny, a od stycznia 1999 roku jako kierujący Zespołem. Otaczając troską dorobek instytucji i jej markę, dynamicznie działa na dzisiejszym rynku kultury. Zachowując niepowtarzalny charakter "Śląska", dąży do optymalnego wykorzystania potencjału artystycznego Zespołu oraz poszukiwania nowych przestrzeni rozwoju.
Jest realizatorem projektu utworzenia Śląskiego Centrum Edukacji Regionalnej w ramach działalności Zespołu "Śląsk". Idea ta otwiera drogę do współpracy środowisk artystycznych z szeroko pojętymi środowiskami edukacyjnymi. W związku z projektem Centrum przygotował i prowadzi zakrojone na dużą skalę prace adaptacyjno-remontowe w kompleksie pałacowo-parkowym w Koszęcinie, mające na celu dostosowanie tych zabytkowych obiektów do nowych funkcji programowych oraz generalną rewitalizację kompleksu.
W ostatnich dwóch latach zrealizował adaptację dawnej kaplicy kompleksu pałacowego na kameralną salę koncertową. Przeprowadził także znaczącą część prac remontowych w budynku pałacowym, przydając świetności jego fasadzie i bezpośredniemu otoczeniu. Podjęte prace systematycznie kontynuuje. Zabiega z powodzeniem o pozyskiwanie środków finansowych spoza budżetu Województwa Śląskiego (m. in. z Urzędu Generalnego Konserwatora Zabytków oraz Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej). Równolegle - z udziałem środków funduszy ekologicznych (Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej oraz Wojewódzki Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej) - rozpoczął kompleksową termomodernizację obiektów kompleksu koszęcińskiego.
Jest pomysłodawcą i organizatorem corocznego wielkiego plenerowego pikniku artystycznego pod nazwą "Święto Śląska", w tym roku po raz szósty przygotowanego na błoniach koszęcińskiego pałacu. "Święto Śląska" jest przedsięwzięciem promującym Zespół oraz lokalne środowisko, stałym punktem kalendarza dużych imprez artystycznych regionu śląskiego. "Święto Śląska" jest przykładem umiejętności znakomitego układania partnerskich stosunków z lokalnym samorządem. Jednym z dokonań Dyrektora jest właśnie otwarcie Zespołu "Śląsk" na najbliższe środowisko społeczne i tworzenie, zyskujących szerokie uznanie, inicjatyw integracyjnych.
Konsekwencja i ambicja w promowaniu śląskiego i narodowego repertuaru zyskuje rzetelną dokumentację w nagrodach otrzymanych przez Zespół. W ostatnich dwóch latach uhonorowano "Śląsk" tytułem "Wybitny Polski Eksporter" oraz Nagrodą "Jorgowego Drzewa" - w pierwszej edycji Konkursu. Rok 2003 przyniósł Zespołowi Dyplom Honorowy Ministra Spraw Zagranicznych RP - za zasługi w promocji Polski w świecie. W roku 2004 Instytucja wyróżniona została "Orlim Laurem" - nagrodą konsulatów działających na terenie Rzeczypospolitej - również za wierność idei obecności kultury polskiej we wszystkich zakątkach globu. Nagrody te zaświadczają o znaczeniu misji "Śląska" w skali międzynarodowej. Są potwierdzeniem słuszności strategii działania dyrektora Zespołu.

Dariusz Miłkowski

Dariusz Miłkowski jest reżyserem teatralnym. Od niemal 20 lat, a więc od początku istnienia, kieruje Teatrem Rozrywki w Chorzowie.
Wcześniej związany był z wieloma polskimi teatrami, dużo reżyserował. W latach 1982-1992 wykładał we wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie.
W 1984 roku został kierownikiem artystycznym Teatru Rozrywki (wówczas Music Hall Telewizji Polskiej w Chorzowie), a z dniem jego przekształcenia w Państwowy Teatr Rozrywki (1.01.1985) objął funkcję dyrektora naczelnego, którą pełni do dziś.
Od początku swej pracy w Chorzowie Dariusz Miłkowski konsekwentnie realizuje ideę współczesnego teatru muzycznego, podkreślając znaczenie nie tylko muzyki, ale także reżyserii i aktorstwa w tym gatunku teatralnym. Zaprocentowało to stworzeniem stabilnego, wszechstronnego i profesjonalnego zespołu. Dariusz Miłkowski łączy dużą wiedzę i umiejętności reżyserskie z talentem organizatora i menedżera. Dzięki temu Teatr Rozrywki jest jedną z najciekawszych scen muzycznych w Polsce. Dyrektor Miłkowski ma dużą intuicję w wyszukiwaniu interesujących tytułów i utalentowanych współpracowników. W jego zespole rozwinął się talent tej miary, co Maria Meyer, wieloletnim współpracownikiem Teatru był znakomity reżyser Marcel Kochańczyk. Dzięki inicjatywom dyrektora Miłkowskiego w Teatrze Rozrywki możemy oglądać ciekawe realizacje i role artystów innych śląskich scen.
Za jego dyrekcji Teatr Rozrywki stał się pośrednikiem między publicznością śląską a ośrodkami teatralnymi i teatrami polskimi i zagranicznymi. Na scenie Teatru Rozrywki prezentowano najwybitniejsze realizacje teatrów z całej Polski (stała współpraca z Teatrem Polskim i Teatrem Powszechnym z Warszawy, prezentacja spektakli scen Krakowa, Wrocławia i Poznania) oraz indywidualnych twórców (Milva, Bułat Okudżawa, Krystyna Janda i in.) Teatr Rozrywki gościł również księdza profesora Józefa Tischnera, Sławomira Mrożka i Krzysztofa Pendereckiego, konsekwentnie realizując ideę żywego kontaktu z wielkimi osobowościami szeroko pojętej kultury narodowej. Teatr Rozrywki z sukcesem pokazuje swoje spektakle na wielu polskich scenach, bierze udział w przeglądach i festiwalach.
Oblicze artystyczne Teatru Rozrywki - tworzone przede wszystkim przez Dyrektora - określa jednak przede wszystkim repertuar własny. Miały tu miejsce polskie prapremiery widowisk muzycznych i musicali (m.in. "Dzisiaj wielki bal w Operze" J. Tuwima, "Evita" A. L. Webbera, "The Rocky Horror Show" R. O'Briena). Ogromnym uznaniem publiczności cieszyły się i cieszą nadal światowe przeboje musicalowe, takie jak "Opera za trzy grosze", "Ocean niespokojny", "Skrzypek na dachu", "Jesus Christ Superstar", "Cabaret", "Człowiek z La Manchy".
W uzupełnieniu dużych widowisk muzycznych, w repertuarze zawsze znajdowały się propozycje bardziej kameralne - m.in. cykl przedstawień niemieckich ekspresjonistów (Heymann, Weill, Tucholsky), "Ptasiek" wg Williama Whartona, "Zbrodnia i kara" wg F. Dostojewskiego, "Ja, Josephine", "Madame Therese". Wielkim wydarzeniem artystycznym stał się swego czasu autorski spektakl Józefa Szajny "Ślady" z muzyką znakomitego śląskiego kompozytora Aleksandra Lasonia, prezentowany na wielu festiwalach w kraju i za granicą.
Wśród najnowszych, autorskich propozycji Teatru Rozrywki znajdują się takie widowiska jak "Dyzma - musical" W. Młynarskiego (nagrodzony Złotą Maską 2003 za najlepszy spektakl roku), "Rudolf Valentino"(nagrodzony Złotą Maską 2004 za choreografię Z.Rudnickiej) czy "Bal u Wolanda" wg powieści M. Bułhakowa "Mistrz i Małgorzata".
Dariusz Miłkowski został nagrodzony Złotą Maską za "wypracowanie kształtu artystycznego repertuaru Teatru Rozrywki oraz bogatą i zróżnicowaną działalność impresaryjną" (1991), a także Nagrodą Prezydenta Chorzowa w dziedzinie kultury (1997).

Jacek Łumiński

Jacek Łumiński jest wybitnym tancerzem, choreografem i pedagogiem. Wykształcenie baletowe zdobył w Państwowej Szkole Baletowej i Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Kształcił się również na warsztatach i stażach w USA, Niemczech, Danii i w Polsce. W kręgu jego zainteresowań były zawsze nowe formy tańca współczesnego.
W latach 80-tych był tancerzem w Polskim Teatrze Tańca w Poznaniu. Następnie założył i był dyrektorem, a także choreografem Teatru Tańca Nowego w Olsztynie i w Chorzowie (1988-1990).
W 1991 roku założył Śląski Teatr Tańca w Bytomiu. Do dnia dzisiejszego jest jego dyrektorem i choreografem. Już ponad 10 lat mieszka i pracuje głównie na Śląsku. Teatr pod jego opieką organizatorską i choreograficzną rozwija się i odnosi wiele sukcesów także poza granicami naszego kraju. Jacek Łumiński współpracuje z organizacjami i instytucjami baletowymi w USA, Holandii, Izraelu, Wielkiej Brytanii, Austrii, Czechach, na Węgrzech, a także oczywiście w Polsce.
Jest założycielem organizowanej corocznie od 1994 roku Międzynarodowej Konferencji Tańca Współczesnego i Festiwalu Sztuki Tanecznej w Bytomiu. W ramach tej imprezy prezentowane są znakomite spektakle baletowe z całego świata, organizowane są warsztaty, szkolenia, seminaria i dyskusje prowadzone przez wybitnych specjalistów polskich i zagranicznych. Tematyką tych spotkań są zarówno nowe formy artystyczne, metody pracy, jak i struktury organizacyjne, czy sposoby finansowania kultury. Konferencji towarzyszą także programy i projekty społeczne mające na celu pomoc i przełamywanie barier w środowiskach ludzi poszkodowanych, ułomnych, upośledzonych. Dzięki inicjatywom J. Łumińskiego Bytomski Teatr Tańca stał się znanym w Polsce i na świecie ośrodkiem sztuki tanecznej.
Jacek Łumiński ma ogromne doświadczenie pedagogiczne, od wielu lat prowadzi warsztaty taneczne dla tancerzy i pedagogów tańca współczesnego w kraju i za granicą. Jest także dyrektorem i założycielem Nowej Serii Warsztatów Edukacyjnych dla nauczycieli Tańca i Liderów Środowiska w Bytomiu.
Od 2000 roku Jacek Łumiński jest kuratorem programu Unii Europejskiej Contemporary Dance Coproduction Fund. Pełni także funkcje doradcy w Centrum Edukacji Artystycznej, Centrum Animacji Kultury i Departamencie Edukacji Artystycznej Ministerstwa Kultury. Jest zapraszany do jury wielu polskich i zagranicznych konkursów baletowych. Swoje idee, pomysły i koncepcje artystyczne realizuje przede wszystkim w Bytomiu, dając szansę mieszkańcom tego miasta na kontakt z wybitną awangardową sztuką baletową.
Nagrody i granty:

Loża Liderów - Nagroda Trybuny Śląskiej (2001),
Złota Maska '99 za "WK-70",
Pola Nirenska Award, Waszyngton (1996),
Mc Knight Fellowship, Minneapolis (1995),
Złota Maska'95 za rozwijanie nowej formy teatru,
ArtsLink Fellowship (1994),
Trust for Mutual Understanding/Suitcase Fund USA (1993 & 1994),
United States Information Agency, Visiting Artist USA (1992),
Fundacja Kultury Polskiej (1989),
Ballet Internatoinal Foundation Fellowship Niemcy (1988),
Ben Sommers Award Capezio, USA/Izrael (1986).

Kazimierz Kutz

Kazimierz Kutz wybitny reżyser filmowy, telewizyjny i teatralny sprawuje obecnie obowiązki Wicemarszałka Senatu RP V Kadencji.
Pierwszy samodzielny film K. Kutza to "Krzyż Walecznych" (1959). Wyreżyserował ponad 20 filmów fabularnych, w tym autorskie filmy o Górnym Śląsku ("Sól ziemi czarnej", "Perła w koronie", "Paciorki jednego różańca"). Ma na swoim koncie około 20 spektakli teatru żywego planu oraz wiele przedstawień teatru TV. W latach 70-tych był głównym reżyserem telewizji w Katowicach. Założył Zespół Filmowy "Silesia" (1972). Był Przewodniczącym Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i naukowych w Katowicach, a także pierwszym prezesem Śląskiego Towarzystwa Filmowego. Był współorganizatorem I Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie. Internowany w grudniu 1981 r. W latach 80-tych wykładał na Wydziale Radia i TV Uniwersytetu Śląskiego, a także w Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Od 1997 roku zajął się polityką. Był Senatorem Ziemi Śląskiej IV kadencji (1997-2001), jest Senatorem V kadencji, pełniąc aktualnie funkcję wicemarszałka Senatu RP.
Od kilkudziesięciu lat Kazimierz Kutz z niezwykłą pasją działa na rzecz rozwoju Śląska i dobra jego mieszkańców. W plebiscycie Gazety Wyborczej na najwybitniejszego Ślązaka XX wieku uplasował się na pierwszym miejscu wśród żyjących (za W. Korfantym i J. Ziętkiem). W 1997 roku otrzymał tytuł Doktora Honoris causa Uniwersytetu Opolskiego, zaś w 2002 roku - Platynowy Laur Umiejętności i Kompetencji jako wybitny Ślązak. Jest laureatem Nagród im. J. Ligonia oraz im. W. Korfantego za wybitne osiągnięcia artystyczne ze szczególnym uwzględnieniem tematyki śląskiej w twórczości i propagowanie kultury śląskiej.
Silną więź z własnym regionem potwierdza patronowaniem licznym instytucjom i inicjatywom kulturalnym na Śląsku. Realizuje Festiwal Teatralny Młodych Reżyserów "Interpretacje" w Katowicach, jest jednym z pomysłodawców i współautorem konkursu gwary "Po naszemu czyli po śląsku", wspiera swoim autorytetem i działaniami Zespół Pieśni i Tańca "Śląsk", Śląski Teatr Tańca z Bytomia, młodych twórców filmowych i "Fabrykę Silesia" jako aktualną kontynuację Zespołu Filmowego "Silesia", patronuje Festiwalowi Filmów Kultowych. Współorganizował i przewodniczył Kongresowi Kultury na Górnym Śląsku, inicjował powołanie Rady Kultury Województwa Śląskiego. Przewodniczy Komitetowi Budowy Nowego Gmachu Muzeum Śląskiego, z ogromnym zaangażowaniem działał na rzecz powołania samodzielnej Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach.
Realizuje się również jako pisarz, scenarzysta filmowy, publicysta i felietonista.
Wielowątkową, bogatą działalność Kazimierza Kutza charakteryzuje zawsze niezależność sądów i głębokie poczucie świadomości obywatelskiej. Z ogromnym samozaparciem walczy na różnych polach o lepszy los mieszkańców naszego regionu. Kazimierz Kutz nigdy nie należał do żadnej partii politycznej.
W 2004 roku Kazimierz Kutz obchodzi 75 rocznicę urodzin.

Ważniejsze nagrody:

1959 - nagroda polskiej krytyki filmowej "Syrenka Warszawska" za najlepszy polski film roku za "Krzyż Walecznych",
1961 - "Srebrny Żagiel" na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno za film "Ludzie z pociągu",
1962 - wyróżnienie za reżyserię "Skandalu w Hellbergu" na Festiwalu Sztuk Współczesnych we Wrocławiu,
- nagroda Ministra Kultury i Sztuki II stopnia za realizację filmów w latach 1960-1962,
1970 - nagroda główna "Złote Grono" za scenariusz do "Soli Ziemi Czarnej" na II Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie,
- Nagroda Państwowa I stopnia,
- Złoty Medal Miasta Karwiny na Festiwalu Filmów w Czechosłowacji,
1971 - Grand Prix na IX Międzynarodowych Spotkaniach Młodzieży i Filmu w Grenoble za "Sól Ziemi Czarnej",
1972 - Grand Prix "Złote Grono" za "Perłę w Koronie" na IV Lubuskim Lecie Filmowym w Łagowie za najlepszy film sezonu,
- "Złoty Globus" na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Mediolanie za "Perłę w Koronie",
- I nagroda za reżyserię i film "Perła w Koronie" na X Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Panamie,
1973 - I nagroda za "Perłę w Koronie" na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Bancerberge i na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Antwerpii,
1980 - wielka specjalna nagroda jury na XXII Międzynarodowym Festiwalu w Karlovych Varach za "Paciorki Jednego Różańca",
- Grand Prix za "Paciorki Jednego Różańca" na VII Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku,
1981 - główna nagroda za "Paciorki Jednego Różańca" na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Figuerida de Foz,
- nagroda I Stopnia Ministra Kultury i Sztuki za filmowy tryptyk śląski,
1987 - nagroda Przewodniczącego Radia i Telewizji za reżyserię " Opowieści Hollywoodu",
- nagroda " Złoty Ekran" miesięcznika " Ekran" za reżyserię "Opowieści Hollywodu",
- nagroda indywidualna przewodniczącego Radia i Telewizji za pracę programową w Ośrodku TV Kraków, reżyserię spektaklu " Węzeł'' oraz opiekę artystyczną nad młodymi realizatorami,
1989 - nagroda Zasłużony dla Kultury Narodowej za wybitne zasługi w działalności artystycznej i upowszechnianiu kultury,
- nagroda im. Juliusza Ligonia za wybitne osiągnięcia artystyczne ze szczególnym uwzględnieniem tematyki śląskiej w jego twórczości,
1990 - nagroda Komitetu Kultury Niezależnej " Solidarność- 1989" za realizację "Starego Portfela" Stanisława Bieniasza w Teatrze TV,
- nagroda im. Jerzego Ziętka Ośrodka TV Katowice za reżyserię " Starego Portfela",
1992 - nagroda " Wiktora" przyznawana przez Zarząd TVP wybitnej osobowości telewizyjnej,
1993 - nagroda im. Konrada Swinarskiego miesięcznika "Teatr" za całokształt twórczości telewizyjnej, ze szczególnym uwzględnieniem spektakli "Stalin" i "Noc Walpurgii",
- honorowa odznaka ZAIKS-u za wybitne osiągnięcia twórcze,
- nagroda " Loża Liderów '92" przyznana przez redakcję " Trybuny Śląskiej",
1994 - nagroda Klubu Krytyki Filmowej " Syrenka Warszawska" za film "Śmierć jak kromka chleba",
- "Złote Lwy" na XIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku za reżyserię filmu " Zawrócony"
- honorowe wyróżnienie jury i nagroda prezydenta Gdyni za film "Śmierć jak kromka chleba",
- nagroda specjalna na Festiwalu "Prix Europa" w Berlinie za film "Zawrócony",
-" Złote Grono" na Lubuskim Lecie Filmowym w Zielonej Górze za film "Zawrócony",
- nagroda "Gazety Krakowskiej"- "Ludzie Roku 1994",
1995 - nagroda "Złoty Cielec" dla najlepszego filmu europejskiego "Zawrócony" na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Utrechcie,
- dyplom jury ekumenicznego na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Moskwie dla filmu "Zawrócony",
- Śląska Nagroda Kulturalna Rządu Dolnej Saksonii,
- Nagroda im. Wojciecha Korfantego za całokształt twórczości artystycznej oraz propagowanie kultury śląskiej w Polsce i za granicą,
1996 - nagroda " Srebrne Grono" dla filmu "Pułkownik Kwiatkowski" na XXVI LubuskimLecie Filmowym w Łagowie,
1997 - Honorowa Korona Kazimierza Wielkiego na III Lecie Filmów w Kazimierzu Dolnym nad Wisłą,
- "Złota Kaczka" za najlepszy film polski w 1996 roku dla "Pułkownika Kwiatkowskiego",
- Doktorat Honoris Causa Uniwersytetu Opolskiego / 10.03.1997 r/,
2001 - nagroda główna V Festiwalu Komedii " TALIA" w Tarnowie za spektakl " Spaghetti i Miecz",
- nagroda krakowskiego środowiska teatralnego " Ludwik" za spektakl " Spaghetti i Miecz",
- nagroda krytyki im. Tadeusza Boya Żeleńskiego za twórcze realizacje dramatów Tadeusza Różewicza,
w tym spektakli Teatru TV - "Do Piachu" i "Kartoteki Rozrzuconej" oraz inscenizacji w Teatrze Narodowym w Warszawie i Teatrze Starym w Krakowie,
2002 - honorowy "Jańcio Wodnik" na Prowincjonaliach we Wrześni za poetycki pejzaż ziemi ukochanej - Górnego Śląska,
- pierwszy laureat nagrody im. Andrzeja Urbańczyka / 30.11.2002 r./,
2004 - nagroda " Orła" za osiągnięcia życia.

Henryk Konwiński

Henryk Konwiński jest wybitnym choreografem i reżyserem związanym od ponad 30 lat ze Śląskiem.
Kwalifikacje zawodowe zdobył w Warszawie, a następnie przez kilkanaście lat był tancerzem i choreografem m.in. Teatru Wielkiego w Poznaniu. W latach siedemdziesiątych doskonalił swój warsztat baletowy u światowej sławy tancerzy i choreografów m. in. Alicji Alonso, Maurice Bejarta, w Het Nationale Balet w Amsterdamie, Nederlands Dans Theater w Hadze, na kursach w Petersburgu i w New Delhi.
Jednocześnie rozpoczęła się jego praca artystyczna na Śląsku. W 1971 roku na zaproszenie Napoleona Ziessa zrealizował choreografię do "Nocy Walpurgii" w "Fauście" Gounoda, a następnie choreografię do opery "Aida" i do widowiska baletowego "Stworzenie świata" z muzyką A. Pietrowa. W Operze Śląskiej zadebiutował także jako reżyser operowy, realizując opery "Traviata" i "Salome".
Najważniejsze jego prace choreograficzne to: "Romeo i Julia" (w Poznaniu), "Wariacje na temat Franka Bridge'a" Brittena (w Bytomiu i w Warszawie), "Epitafium na śmierć Szymanowskiego", "Stabat Mater", "W górę, w dół" i "Ad Montes - Balety Tatrzańskie" do muzyki innego znakomitego śląskiego twórcy Wojciecha Kilara. Ostatnio zrealizował w Operze Śląskiej znakomity balet "Don Kichot".
Henryk Konwiński cieszy się dużym autorytetem w polskim środowisku teatralnym. Jest ceniony, lubiany i poważany za swoją wiedzę, wyobraźnię, mądrość i spokój. Jest nie tylko choreografem, chętnie i z powodzeniem pracuje także jako reżyser, inscenizator. Jest współautorem znakomitych realizacji "Skrzypka na dachu", "Cabaretu", "Pocałunku kobiety pająka" w Teatrze Rozrywki w Chorzowie, "Evity" w Teatrze Muzycznym w Gdyni, "Kordiana" i "Iwony, księżniczki Burgunda" w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu, zrealizował znakomite przedstawienia lekkiej muzy m.in. "Kram z piosenkami" (w Sosnowcu i Warszawie) i "Zielony Gil". Za swoje prace artystyczne otrzymał aż dziewięć Złotych Masek - nagród dla śląskiego środowiska teatralnego, najwięcej spośród wszystkich śląskich twórców.
Przygotowuje również wielkie plenerowe widowiska operowe m.in. "Straszny dwór", "Carmina Burana", "Giocondę" we współpracy z Operą Dolnośląską, czy ostatnio "Halkę" na Skałkach Twardowskiego w Krakowie w wykonaniu połączonych zespołów Opery Śląskiej i Krakowskiej.
W 2004 roku Henryk Konwiński obchodzi piękny jubileusz 50-lecia pracy artystycznej. Poznaniak z urodzenia, już ponad trzydzieści lat mieszka i pracuje na Śląsku. Jego dorobek artystyczny liczy ponad 100 realizacji przygotowanych w kraju i za granicą. Dzięki ogromnej wiedzy, intuicji i wyobraźni teatralnej i muzycznej wiele spektakli zapadło na długo w pamięć widzów i krytyków.
Henryk Konwiński jest laureatem nagrody wojewódzkiej za wysokie osiągnięcia artystyczne w dziedzinie choreografii w 1976 roku oraz Złotej Odznaki "Zasłużony dla Rozwoju Województwa Katowickiego" (1977).

Wojciech Kilar

Wojciech Kilar jest jednym z najwybitniejszych współczesnych kompozytorów polskich. Z urodzenia Lwowianin, wyższe studia muzyczne ukończył z najwyższym odznaczeniem w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Tu, w Katowicach mieszka do dziś, choć prace twórcze niejednokrotnie zmuszają go do wyjazdów. Jest twórcą wielu wybitnych kompozycji muzyki klasycznej, a także uznanym w świecie kompozytorem muzyki filmowej.
Początkowo był uznawany za czołowego przedstawiciela awangardy muzycznej. Jego utwory "Riff 62", "Generique" czy "Diphtongos" Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Śląskiej prezentowała z ogromnym sukcesem na Festiwalu Warszawska Jesień. W latach 70-tych i 80-tych, zafascynowany górami i ich folklorem, pisał wybitne utwory inspirowane tą tematyką: "Krzesany", "Kościelec 1909", "Siwa mgła", "Exodus" "Angelus", "Orawa". Jego utwory stały się kanwą znakomitego baletu "Ad Montes" przygotowanego przez Henryka Konwińskiego w Operze Śląskiej w Bytomiu. Wojciech Kilar współpracuje również z Zespołem Pieśni i Tańca "Śląsk" w Koszęcinie. Napisał wiele utworów muzycznych specjalnie dla Zespołu. Jego "Krzesany" z choreografią Conrada Drzewieckiego nadal święci sukcesy w repertuarze "Śląska".
Jest autorem muzyki do wielu wybitnych polskich filmów. Współpracował m. in. z A. Wajdą ("Ziemia obiecana", "Pan Tadeusz"), Wojciechem Hasem ("Lalka"), Markiem Piwowskim ("Rejs"), Krzysztofem Kieślowskim ("Przypadek"). Jest autorem muzyki do niemal wszystkich filmów Krzysztofa Zanussiego. Pisał muzykę do wybitnych śląskich obrazów Kazimierza Kutza: "Sól ziemi czarnej", "Perła w koronie"' "Śmierć jak kromka chleba".
W 1992 roku skomponował muzykę do "Draculi" F. F. Coppoli, za którą otrzymał ASCAP Award 1992". Pisze muzykę do filmów Romana Polańskiego ("Śmierć i dziewczyna", "Dziewiąte wrota", "Pianista").
W 2000 roku jego monumentalny utwór "Missa pro pace" był prezentowany przed obliczem Papieża przez Filharmonię Narodową z okazji 100 lecia jej istnienia. Ostatnio w Filharmonii Śląskiej odbyło się pierwsze śląskie wykonanie najnowszego utworu Wojciecha Kilara "September Symphony".
Przesłaniem dzieł Wojciecha Kilara jest pomnażanie wśród ludzi dobra i nadziei, budowanie wartości. Jego muzyka trafia do wszystkich, od znawców po zwykłych ludzi. Jest więc Wojciech Kilar, Katowiczanin z wyboru, wybitnym ambasadorem kultury polskiej w świecie.
Ważniejsze nagrody:

Nagroda Fundacji im. Lili Boulanger w Bostonie (1960),
Nagrody Ministra Kultury i Sztuki (1967 - II stopnia,1975 - I stopnia za całokształt twórczości, a zwłaszcza utwory inspirowane muzyką ludową (2003),
Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1975),
Nagroda województwa katowickiego (1971, 1975, 1980),
Nagroda Miasta Katowic (1975, 1992),
Nagroda Państwowa I stopnia za całokształt twórczości kompozytorskiej (1980),
Nagroda Artystyczna Komitetu Kultury Niezależnej NSZZ "Solidarność" (1989),
Nagroda Komitetu Kinematografii (1991),
Nagroda im. W. Korfantego (1995),
Nagroda Arcybiskupa Metropolity Katowickiego "Lux ex Silesia" (1995),
tytuł Doctora Honoris Causa Uniwersytetu Opolskiego (1999),
Nagroda Fundacji Kultury Polskiej (2000),
oraz wiele polskich i zagranicznych nagród za muzykę filmową.

Andrzej Kalinin

Prozaik, publicysta, krytyk literacki i teatralny, członek polskiego PEN Clubu, członek Stowarzyszenia Pisarzy Polskich - wiceprezes katowickiego oddziału SPP. Zadebiutował w 1983 r. opowiadaniem pt. "Konie" w bezdebitowym kwartalniku "Arka" pod pseudonimem Antoni Tucholski (przedrukowanym w 1987 r. w paryskim wydawnictwie "Aktis" w wyborze najważniejszych publikacji polskiej prasy podziemnej). Autor czterech książek: "... i Bóg o nas zapomniał" - 1993 (uhonorowana w 1994 r. Literacką Nagrodą Czesława Miłosza, zakwalifikowana następnie przez MEN do kanonu lektur obowiązkowych w gimnazjum), "Las wokół" - 1995, "Za progiem dnia" - 1996, "W cieniu złych drzew" - 2000 (uhonorowana Literacką Nagrodą "Solidarności" Książka Roku 2000 w kat. literatury pięknej), kilku opowiadań oraz wielu felietonów. W 1995 r. jako stypendysta Instytutu Literackiego przebywał w Paryżu, gdzie spotkał się z Jerzym Giedroyciem, co zaowocowało współpracą z paryską "Kulturą" i publikacją opowiadania "Wigilia białych niedźwiedzi" oraz fragmentów książki "W cieniu złych drzew" (prezentowanej także w radiu BBC i tłumaczonej na język angielski). Stale współpracuje z kilkoma czasopismami literacko-kułturalnymi, takimi jak "Dekada Literacka", "Arcany", "Arka". Był redaktorem "Notatnika Kulturalnego" redagował kolumnę literacką w "Życiu Częstochowy", pisywał felietony do "Gazety Wyborczej - Gazety w Krakowie". W marcu 2000 roku na zaproszenie nowojorskiego "Nowego Dziennika", który w 1999 r. rozpoczął w odcinkach druk jego książki "... i Bóg o nas zapomniał", przebywał w USA. W 1997 r. w cyklu programów edukacyjnych "Współczesna proza polska" TYP przedstawiła film dokumentalny o pisarzu, ilustrowany inscenizacją fragmentów jego książek "... i Bóg o nas zapomniał" oraz "Las wokół" (dotychczas powstały 3 filmy edukacyjne o jego pisarstwie). W częstochowskim Ratuszu prowadzi comiesięczny "Salon Gwiazd", gdzie podejmuje najwybitniejszych częstochowian z kraju i świata. Andrzej Kalinin jest pisarzem, którego twórczość zyskała należne uznanie w kraju i za granicą, jest trwałym wkładem w dorobek kulturowy naszego kraju i regionu.


Urząd Marszałkowski Województwa Śląskiego ul. Ligonia 46, 40-037 Katowice