I Powstanie Śląskie, pod wodzą Alfonsa Zgrzebionka, wybuchło w nocy z 16 na 17 sierpnia 1919 roku. Do zrywu doszło w rezultacie oburzenia wywołanego otwarciem ognia przez Grenzschutz do polskich robotników i ich rodzin w kopalni „Mysłowice”. Na Śląsku trwał już strajk. Powstanie objęło głównie powiaty pszczyński i rybnicki oraz część okręgu przemysłowego. Rząd polski zaangażowany w tym czasie w politykę wschodnią nie poparł zrywu. 26 sierpnia został on stłumiony przez Niemców. II Powstanie Śląskie pod wodzą Alfonsa Zgrzebnioka i Wojciecha Korfantego wybuchło 19 sierpnia 1920. Głównym celem tej walki zbrojnej Ślązaków było wyparcie niemieckiej Policji Bezpieczeństwa z obszaru plebiscytowego i zastąpienie jej nowo utworzoną policją plebiscytową. Powstanie objęło swym zasięgiem niemal cały obszar Górnego Śląska i trwało do 25 sierpnia. Korfantemu udało się wywalczyć dostęp Polaków do tymczasowej administracji, likwidację policji Sipo, udział w nowych organach bezpieczeństwa, a także wprowadzony został do szkół język polski.