Spektakl w wykonaniu artystów i zespołów Opery Śląskiej w Bytomiu był pierwszym tego typu wydarzeniem muzycznym organizowanym w Pszczynie. Zamek stał się naturalną scenografią dla tego przedsięwzięcia. Spektakl przyciągnął tysiące widzów.

Muzeum Zamkowe w Pszczynie obchodzi w tym roku 65-lecie działalności. Z tej okazji postanowiono zrealizować plenerowy spektakl najbardziej polskiej z oper - „Straszny dwór" Stanisława Moniuszki.

Przeniesienie opery na zamkowe tarasy stworzyło nowe możliwości dla dodania jej rozmachu. Przedstawienie rozgrywane było w trzech wymiarach: na scenie, tuż przed oczami widzów przed zamkowymi schodami oraz na ekranach, które umożliwiały śledzenie akcji publiczności w głębi parku.

Magię całego wydarzenia potęgowały efekty świetlne na odnowionej elewacji Muzeum.

„Straszny dwór" jako jedyne w swoim rodzaju arcydzieło gatunku powstałe po upadku powstania styczniowego „ku pokrzepieniu serc", okazało się poetycką syntezą polskości i staropolskiej kultury - jej tradycji, obrzędów, obyczajów, stroju i tańców.

REALIZATORZY:
inscenizacja i reżyseria: Wiesław OCHMAN
kierownictwo muzyczne: Tadeusz SERAFIN
scenografia i kostiumy: Jan POLEWKA
choreografia: Jarosław ŚWITAŁA
kierownictwo chóru: Anna TARNOWSKA
przygotowanie chóru: Krzysztof MARTYNAK

OBSADA:
soliści:
Miecznik - Włodzimierz SKALSKI
Hanna - Ewelina SZYBILSKA
Jadwiga - Renata DOBOSZ
Damazy - Juliusz URSYN-NIEMCEWICZ
Stefan - Maciej KOMANDERA
Zbigniew - Zbigniew WUNSCH
Cześnikowa - Joanna KŚCIUCZYK-JĘDRUSIK
Maciej - Paweł KAJZDERSKI
Skołuba - Tadeusz LEŚNICZAK
Grześ - Bogdan DESOŃ
Marta - Jolanta WYSZKOWSKA
Stara Niewiasta - Ewa PYTEL-POLAK

chór, balet i orkiestra Opery Śląskiej pod dyrekcją Tadeusza SERAFINA

„Straszny dwór" to skomponowana w latach 1861-1864 polska opera, do której libretto napisał Jan Chęciński. Dzieło o silnym zabarwieniu patriotycznym, które posiada jednocześnie cechy romantyczne i komediowe. Wystawiona dwa i pół roku po upadku powstania styczniowego na całe pokolenia znalazła trwałe miejsce w sercach Polaków.

Należy do najczęściej wystawianych w Polsce oper. Cechuje się harmonią, wspaniałą konstrukcją grup scenicznych, subtelną a równocześnie bogatą instrumentalizacją oraz nowatorską melodycznością. Kompozytor pokazał kunszt budowy dzieła dramatycznego, integrując tradycyjne polskie pieśni i tańce (mazurek, polonez, krakowiak).

Akcja opery dzieje się w pierwszej połowie XVIII wieku. Zbigniew i Stefan wracają do domu po skończonej służbie wojskowej. Poprzysięgają na zawsze pozostać „w bezżennym stanie". Ale inne są zamiary ich ciotki, Pani Cześnikowej. Bracia postanawiają odwiedzić starego przyjaciela ojca - Miecznika, nie spodziewając się, że w jego dworze poznają dwie urodziwe panny - Hannę i Jadwigę - córki Miecznika. Zaczynają się wahać. Tymczasem Cześnikowa, która chce ich wydać za inne niewiasty, wyrabia im złą markę u właściciela dworu, twierdząc, że panicze to tchórze. Damazy, panny i Skołuba postanawiają przekonać się, czy szlachcice są faktycznie podszyci strachem. Skołuba opowiada Maciejowi historię Strasznego Dworu. Panicze nic sobie z tego nie robią, ale chcąc dotrzymać postanowienia (verbum nobile), decydują się wyjechać. Jednak podstęp arystokraty Damazego, także pretendenta do ożenku, wychodzi na jaw, podobnie jak wzajemne zauroczenie młodych. Ku ogólnej radości i „ku pokrzepieniu serc" rzecz kończy się nieoczekiwanie zabawnym wyjaśnieniem, dlaczego „ten dwór strasznym się zowie".

Dumka Jadwigi, aria z kurantem, aria Skołuby, chór prząśniczek oraz mazur z IV aktu to najsłynniejsze fragmenty tej na wskroś polskiej opery.