Przed rozpoczęciem obrad Marszałek Województwa Śląskiego Mirosław Sekuła wraz z Członkami Zarządu, Przewodniczący Sejmiku Andrzej Gościniak, Radni Sejmiku, Wojewoda Śląski Zygmunt Łukaszczyk, prezydent Katowic Piotr Uszok i parlamentarzyści złożyli wiązanki kwiatów na grobie Wojciecha Korfantego na cmentarzu przy ul. Francuskiej.

W uroczystej sesji udział wzięli m.in. metropolita katowicki arcybiskup Wiktor Skworc, biskup kościoła ewangelicko-augsburskiego Tadeusz Szurman, posłowie na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prezydenci miast, młodzież ze szkół imienia Wojciecha Korfantego oraz licznie przybyli goście.

Zgromadzeni w Sali Sejmu Śląskiego wysłuchali wystąpienia dra hab. Lecha Krzyżanowskiego z Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach „Wojciech Korfanty - wielkość mierzona codziennością". Radni podjęli uchwałę upamiętniającą tego wybitnego Ślązaka. Zwieńczeniem obrad było odsłonięcie jego portretu.

Sesję Sejmiku oprawą muzyczną upiększyli artyści Zespołu Pieśni i Tańca „Śląsk", wykonując pieśni powstańcze. Po zakończeniu obrad złożono kwiaty pod Pomnikiem Korfantego na Placu Sejmu Śląskiego.

W samo południe w Archikatedrze Chrystusa Króla arcybiskup Wiktor Skworc, Metropolita Katowicki, będzie celebrował uroczystą mszę świętą w intencji Wojciecha Korfantego. Po jej zakończeniu uczestnicy nabożeństwa przejdą w Paradzie Korfantego zorganizowanej przez Związek Górnośląski.

Uroczystości z okazji 140. rocznicy urodzin Wojciecha Korfantego uświetni wieczorny koncert w Operze Śląskiej w Bytomiu „Już zachodzi czerwone słoneczko" z udziałem solistów, chóru, baletu oraz orkiestry Opery Śląskiej pod dyrekcją Krzysztofa Dziewięckiego i Tadeusza Serafina z gościnnym udziałem Bernarda Krawczyka.

Podczas koncertu odbędzie się uroczyste wręczenie nagród w II Ogólnopolskim Konkursie Dziennikarskim im. Krystyny Bochenek, których fundatorem jest Marszałek Województwa Śląskiego.

Wojciech Korfanty urodził się 20 kwietnia 1873 r. w osadzie Sadzawka (obecne Siemianowice Śląskie), w rodzinie robotniczej. Edukację rozpoczął w 1879 roku w miejscowej szkole ludowej. W 1885 roku podjął naukę w katowickim gimnazjum, z którego za propolską działalność został relegowany tuż przed maturą. Dzięki pomocy Józefa Kościelskiego, posła do Reichstagu, egzamin dojrzałości udało mu się zdać eksternistycznie w gimnazjum wrocławskim. Studiował na politechnice w Charlottenburgu, później przeniósł się na Wydział Filozoficzny Królewskiego Uniwersytetu we Wrocławiu, a następnie do Berlina. Podczas studiów działał w organizacjach młodzieżowych ideowo związanych z Narodową Demokracją (endecją).

W 1901 r. objął redakcję „Górnoślązaka" w Katowicach. W swoich publikacjach piętnował m.in. germanizacyjną politykę władz wobec Ślązaków. Za artykuły „Do Niemców" i „Do moich braci Górnoślązaków" trafił na trzy miesiące do więzienia we Wronkach. W 1903 r. został wybrany do Reichstagu, gdzie jako pierwszy Górnoślązak reprezentował w niemieckim parlamencie Koło Polskie. 25 października 1918 r. wystąpił w Reichstagu z głośnym żądaniem przyłączenia wszystkich etnicznie polskich ziem zaboru pruskiego do Polski.

W listopadzie 1918 r. został powołany na członka Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu, stanowiącej rząd Wielkopolski podczas powstania wielkopolskiego. W 1920 był Polskim Komisarzem Plebiscytowym na Górnym Śląsku. Wielokrotnie występował publicznie, agitując za Polską. Po przegranym przez Polskę plebiscycie stanął na czele III Powstania Śląskiego, które przyniosło korzystniejszy dla Polski podział Śląska.

W odrodzonej Polsce w latach 1922-1930 Korfanty był posłem na Sejm z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji. Od października do grudnia 1923 r. był m.in. wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa i jego doradcą. Będąc na emigracji został jednym z założycieli Frontu Morges, a później organizatorem i prezesem Stronnictwa Pracy powstałego z połączenia Chadecji i Narodowej Partii Robotniczej.

W latach 30. ubiegłego stulecia w wyniku konfliktów politycznych musiał emigrować z kraju, do którego powrócił dopiero w kwietniu 1939 roku, gdzie ponownie został osadzony w więzieniu. Jednak ze względu na bardzo zły stan zdrowia po trzech miesiącach został uwolniony. Zmarł 17 sierpnia 1939 roku, a jego pogrzeb stał się wielką manifestacją ludności Górnego Śląska, która tłumnie oddała mu hołd.

Za swoją działalność zapisał się w kartach historii. Przez wielu oceniany jako jedna z najwybitniejszych postaci w dziejach najnowszych Górnego Śląska, której działalność wpłynęła w wielkim stopniu na dwudziestowieczne jego losy. Często też określany indywidualnością w skali całej II Rzeczypospolitej.