Spektakl w wykonaniu artystów i zespołów Opery Śląskiej w Bytomiu jest pierwszym tego typu wydarzeniem muzycznym, organizowanym w Pszczynie.

„Straszny dwór", jedyne w swoim rodzaju arcydzieło gatunku powstałe po upadku powstania styczniowego „Ku pokrzepieniu serc", okazało się poetycką syntezą polskości i staropolskiej kultury - jej tradycji, obrzędów, obyczajów, stroju i tańców.

Wstęp wolny.

Szczegółowych informacji udziela Muzeum Zamkowe w Pszczynie (ul. Brama Wybrańców 1, 43 - 200 Pszczyna, tel. (32) 210 30 37, e-mail: marketing@zamek-pszczyna.pl)

Organizatorzy proszą o przyniesienie koców, krzesełek, parasoli itp. Spektakl odbędzie się bez względu na warunki atmosferyczne.

Realizatorzy:
inscenizacja i reżyseria: Wiesław Ochman
kierownictwo muzyczne: Tadeusz Serafin
scenografia i kostiumy: Jan Polewka
choreografia: Jarosław Świtała
kierownictwo chóru: Anna Tarnowska
przygotowanie chóru: Krzysztof Martynak 

„Straszny dwór" to skomponowana w latach 1861-1864 polska opera, do której libretto napisał Jan Chęciński. Dzieło o silnym zabarwieniu patriotycznym, które posiada jednocześnie cechy romantyczne i komediowe. Wystawiona dwa i pół roku po upadku powstania styczniowego na całe pokolenia znalazła trwałe miejsce w sercach Polaków.

„Straszny dwór" należy do najczęściej wystawianych w Polsce oper. Cechuje się harmonią, wspaniałą konstrukcją grup scenicznych, subtelną a równocześnie bogatą instrumentalizacją, nowatorską melodycznością. Kompozytor pokazał kunszt budowy dzieła dramatycznego, integrując tradycyjne polskie pieśni i tańce (mazurek, polonez, krakowiak).

Akcja opery dzieje się w pierwszej połowie XVIII wieku. Zbigniew i Stefan wracają do domu po skończonej służbie wojskowej. Poprzysięgają na zawsze pozostać „w bezżennym stanie". Ale inne są zamiary ich ciotki, pani Cześnikowej. Bracia postanawiają odwiedzić starego przyjaciela ojca - Miecznika, nie spodziewając się, że w jego dworze poznają dwie urodziwe panny Hannę i Jadwigę - córki Miecznika. Zaczynają się wahać. Tymczasem Cześnikowa, która chce ich wydać za inne niewiasty, wyrabia im złą markę u właściciela dworu, twierdząc, że panicze to tchórze. Damazy, panny i Skołuba postanawiają przekonać się, czy szlachcice są faktycznie podszyci strachem. Skołuba opowiada Maciejowi historię strasznego dworu. Panicze nic sobie z tego nie robią, ale chcąc dotrzymać postanowienia (verbum nobile) decydują się wyjechać. Jednak podstęp arystokraty Damazego, także pretendenta do ożenku, wychodzi na jaw, podobnie jak wzajemne zauroczenie młodych. Ku ogólnej radości i „pokrzepieniu serc" rzecz kończy się nieoczekiwanie zabawnym wyjaśnieniem, dlaczego „ten dwór strasznym się zowie".

Dumna Jadwigi, aria z kurantem, aria Skołuby, chór prząśniczek oraz mazur z IV aktu to najsłynniejsze fragmenty tej na wskroś polskiej opery.